Βασιλάκης/ Kemençeci Vasil (1845-1907)

Ρωμιός από τη Συληβρία με τσιγγανική πιθανόν καταγωγή, ο Βασιλάκης θεωρείται ο μεγαλύτερος βιρτουόζος λυράρης (kemençeci) μετά τον Tanburi Cemil Bey. Τα πρώτα του μουσικά βήματα τα έκανε στο κλαρίνο, παίζοντας με τη συνοδεία κρουστών σε πανηγύρια και γιορτές. Λύρα έμαθε κοντά σε κάποιον Γιώργη από το Φανάρι. Γύρω στο 1870 βρίσκεται εγκατεστημένος στην Κωνσταντινούπολη. Στα καφέ του Γαλατά γνωρίζεται με τον Αντώνη (βλ. Αντώνης Κυριαζίδης/ Lavtacı Andon) και μπαίνει στο μουσικό του σχήμα ως δεύτερος λυράρης δίπλα στον λυράρη Νικολάκη (βλ. Νικολάκης/ Nikolaki Efendi). Ο Civan είχε να λέει πόσο εύκολα κατέκτησε ο Βασιλάκης σε διάστημα δύο χρόνων τις γνώσεις που ο ίδιος χρειάστηκε είκοσι χρόνια για να αποκτήσει. Η φήμη του τον έκανε περιζήτητο μουσικό στους κύκλους της αυλής και των φιλόμουσων αξιωματούχων. O Βασιλάκης συνέβαλε επίσης στην καθιέρωση της λύρας από όργανο της ορχήστρας kabasaz σε όργανο της ορχήστρας οθωμανικής αστικής μουσικής. Πλάι του μαθήτευσε ο περίφημος μουσικός και συνθέτης Tanburi Cemil Bey, ο οποίος έδωσε στο όργανο πρόσθετη δεξιοτεχνία και εκλέπτυνση. Οι συνθέσεις του Βασιλάκη είναι λίγες αλλά αξιόλογες, ενώ ήταν επίσης κατασκευαστής λυρών. Μαθητής του Βασίλη ήταν και ο λυράρης Αναστάσιος Λεονταρίδης, πατέρας του Παράσχου και του Λάμπρου Λεονταρίδη, που εργάστηκε σε μουσικά κέντρα και ταβέρνες καθώς επίσης στη ραδιοφωνία.