Πέτρος Πελοποννήσιος/ Petraki (περ. 1740-1778)

Ο Πέτρος Πελοποννήσιος, γνωστός και ως Πέτρος Λαμπαδάριος, υπήρξε κορυφαία μορφή της ψαλτικής τέχνης. Γεννήθηκε στην Πελοπόννησο και μαθήτευσε στη Σμύρνη κοντά στον ιερομόναχο Θεοδόσιο Χίο. Τη δεκαετία του 1750 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μαθήτευσε κοντά στον πρωτοψάλτη του Πατριαρχείου Ιωάννη Τραπεζούντιο. Υπηρέτησε ως δομέστικος και στη συνέχεια ως λαμπαδάριος στο Πατριαρχείο. Ως συνθέτης εκκλησιαστικής μουσικής ανανέωσε την ψαλτική παράδοση με νέες συνθέσεις που αντικατέστησαν τα παλαιά μέλη, ενώ διαμόρφωσε επίσης μια δική του εκδοχή αναλυτικής σημειογραφίας για την καταγραφή του ψαλτικού και κοσμικού ρεπερτορίου. Στο πεδίο της λεγόμενης «εξωτερικής» (εξωεκκλησιαστικής ή κοσμικής) μουσικής, ο Πέτρος διακρίθηκε για τα φαναριώτικα τραγούδια που συνέθεσε – θεωρείται μάλιστα από τους πρώτους συνθέτες του είδους. Στην οθωμανική αστική μουσική ταυτίζεται πιθανότατα με τον συνθέτη Petraki ή Tyriaki. Έπαιζε νέι, ταμπούρ και τραγουδούσε. Οι δεσμοί του με το τάγμα των Μεβλεβί δερβίσηδων και πιθανόν και των Μπεκτασήδων (τουρκ. Bektaşi) αποτυπώνονται σε πηγές της εποχής του. Η ευκολία με την οποία κατέγραφε την προφορική παράδοση προκάλεσε το θαυμασμό στον οθωμανικό μουσικό του περίγυρο και του προσέδωσε το παρατσούκλι «κλέφτης» (hırsız Petraki). Ως καταγραφέας, ο Πέτρος έφτιαξε συλλογές εξωτερικών ασμάτων σε βυζαντινή σημειογραφία, στις οποίες αποθησαυρίζεται ένα σημαντικό μέρος του ρεπερτορίου οθωμανικής αστικής μουσικής της εποχής του.